മരണവുമായി മുഖാമുഖം

    “അനുഭവം ഗുരു” എന്നു പറഞ്ഞത് ആരാണ്? ആരാണെങ്കിലും അത് പൊളിയാണ്. മനുഷ്യന്‍ അനുഭവത്തില്‍ നിന്നും ഒന്നും പഠിക്കുന്നില്ല.  ചുരുങ്ങിയത് എന്‍റെ കാര്യത്തിലെങ്കിലും അതാണു സത്യം. സ്വാഭാവികമായുള്ള എടുത്തുചാട്ടം എന്നെ പല അപകടങ്ങളിലും കൊണ്ടെത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. വീണ്ടുവിചാരത്തിന്‍റെ നിമിഷങ്ങളില്‍ അത്തരം സ്വഭാവം ആവര്‍ത്തിക്കില്ല എന്നു സ്വയം പറഞ്ഞു ഉറപ്പിക്കുമെങ്കിലും പലപ്പോഴും എനിക്കു നിയന്ത്രണം വിട്ടു പോകും.

    1990ലെ ഈസ്റ്റര്‍, വീടിന് പുറത്തു ആഘോഷിക്കാന്‍ എല്ലാവരും കൂടി എടുത്ത തീരുമാനമായിരുന്നു. എന്‍റെ സഹോദരങ്ങളും അവരുടെ കുടുംബവും, കൂടെ ശ്രീമതിയുടെ സഹോദരിമാരും അവരുടെ കുടുംബവും. എല്ലാവരും കൂടി ഇരുപത്തഞ്ചോളം പേരുണ്ടായിരുന്നു.  ഒരു വയസ്സു തൊട്ടുള്ള  കുട്ടികളും സംഘത്തിലുണ്ട്. പ്രഭാതഭക്ഷണം കഴിച്ചു ഉച്ചക്കത്തേക്ക് വേണ്ട ഭക്ഷണവുമായിട്ടായിരുന്നു യാത്ര. പത്തു മണിയോടെ ഞങ്ങളെല്ലാം ചാലിയാര്‍ മുക്കിലെത്തി. ചാലിയാറും കരിമ്പുഴയും ഒത്തുചേരുന്ന ,ആ സമയത്ത് വിശാലമായ മണല്‍ത്തിട്ടയുള്ള, ചുറ്റും നിബിഡ വനം ഉള്ള ,മനോഹരമായ ഇടമായിരുന്നു ചാലിയാര്‍ മുക്ക്. മറ്റാരും ഇല്ല. നിശ്ശബ്ദതയെ ഭഞ്ജിക്കാന്‍ ചീവീടുകളുടെയും കിളികളുടെയും ശബ്ദം മാത്രം. സാധനങ്ങളെല്ലാം ഇറക്കി എല്ലാവരും തയ്യാറായി. നിശ്ശബ്ദത തളം കെട്ടി നില്‍ക്കുന്ന ഇടങ്ങളില്‍ പതിവുള്ളതു പോലെ ചിലര്‍ ഉച്ചത്തില്‍ കൂവി. അകലെ നിലമ്പൂര്‍ മലനിരകളില്‍ എവിടെയോ തട്ടി ശബ്ദം ലോലമായി തിരിച്ചു വന്നു. കൂവലിന്‍റെ ആദ്യ എപ്പിസോഡ് കഴിഞ്ഞു ഓരോരുത്തരായി പതുക്കെ വെള്ളത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങിത്തുടങ്ങി. വേനല്‍ക്കാലത്ത്, കേരളത്തിലെ മറ്റ് നദികളിലെ പോലെ , ചാലിയാറിലും വെള്ളം കുറവാണ്. ചാലിയാര്‍ മുക്കില്‍ കഷ്ടി മൂന്നടി വെള്ളമേയുള്ളൂ. നദികളുടെ സംഗമം ഒരു തടാകം പോലെ ശാന്തമായിരുന്നു.  ഞങ്ങളുടെ കൂടെ നീന്തല്‍ അറിയാവുന്നവരും അല്ലാത്തവരുമുണ്ട്. പതിവ് പോലെ നന്നായി കാറ്റ് നിറച്ച ട്യൂബുകളുമായായിരുന്നു ഞങ്ങള്‍ ചെന്നത്. ( പുഴകളിലേക്കുള്ള യാത്രക്ക്   ഉമ്മറിന്‍റെ കടയില്‍ നിന്നു ലോറിയുടെയും ബസ്സിന്‍റേയും ട്യൂബുകള്‍ വാടകയ്ക്ക് എടുക്കുന്നത് ഒരു പതിവാണ്).

    ഞങ്ങള്‍ കുറച്ചുപേര്‍ ട്യൂബില്‍ കയറി നദിയില്‍ തുഴഞ്ഞ് നടക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഞാന്‍ തന്നെ മുന്നിട്ടിറങ്ങി മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് ധൈര്യം കൊടുത്തു. അപ്പോള്‍ കുട്ടികള്‍ക്കും കയറണം. ഒരാളെ എന്നോടൊപ്പം ട്യൂബിലിരുത്തി ഓളപ്പരപ്പിലൂടെ തുഴഞ്ഞു. പിന്നെ അത് ഒരേ സമയം രണ്ടാളായി. നദിയില്‍ വലിയ വെള്ളമില്ലാ. എനിക്കു ചവുട്ടി നില്‍ക്കാവുന്നതെ ഉള്ളൂ. ആര്‍പ്പും വിളിയുമായി ഞങ്ങളുടെ അവധി ദിവസം മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. ഇതിനിടെ മരച്ചുവട്ടില്‍ കസേരകള്‍ നിരത്തി ചിലര്‍ ആഘോഷവും തുടങ്ങി.ആകെ ബഹളമയം. പരിസരത്ത് മാറ്റാളുകളില്ല. ആവുന്നത്ര ശബ്ദമുയര്‍ത്തി ഓരോരുത്തരും തങ്ങളുടെ സാന്നിദ്ധ്യം അറിയിക്കുന്നുണ്ട്. ഉച്ചതിരിഞ്ഞതോടെ ഭക്ഷണം വിളമ്പി. ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ചിലര്‍ക്കൊന്നു വിശ്രമിക്കണം. മണല്‍പ്പരപ്പിലെ തണലിടങ്ങളില്‍ ചിലര്‍ നീണ്ടുനിവര്‍ന്നു കിടന്നു. വിശ്രമം കൂടുകയും ഉല്‍സാഹം ഒന്നു തണുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു എന്നു കണ്ടപ്പോള്‍ ഞാന്‍ വീണ്ടും ട്യൂബില്‍ കറങ്ങാന്‍ തുടങ്ങി.

    പുഴയുടെ വശത്തുള്ള കാട്ടില്‍ ആളനക്കം കേട്ടു തുടങ്ങി. കന്നുകാലികളെ മേയ്ക്കാന്‍ കൊണ്ടുവന്ന കുട്ടികളാണ്. ഞങ്ങളുടെ ബഹളം കേട്ടു അവര്‍ പുഴയിലേക്ക് എത്തി നോക്കി. ക്രമേണ ഞങ്ങളെല്ലാവരും പുഴയിലേക്ക് ഇറങ്ങി. ചിലര്‍ ട്യൂബുകളില്‍ തുഴഞ്ഞ് നടക്കുന്നു. ചിലര്‍ നീന്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. കുളിക്കുന്നവരും ഉണ്ട്. ഈസ്റ്റര്‍ ആഘോഷം അരങ്ങ് തകര്‍ക്കുന്നതിനിടെ മൂന്നു ചെറുപ്പക്കാര്‍ പുഴയുടെ താഴെ ഭാഗത്ത് പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. അവര്‍ പതുക്കെ ഞങ്ങള്‍ ഉള്ള ഭാഗത്തേക്ക് വന്നു. ഡ്രസ്സൊക്കെ ഊരി ജെട്ടിധാരികളായി പുഴയിലേക്ക് ചാടാനും നീന്താനും തുടങ്ങി. ഞാന്‍ ട്യൂബില്‍ തുഴഞ്ഞ് നടക്കുകയാണ്. ചെറുപ്പക്കാര്‍ കൂടുതല്‍ അടുത്ത് വരുന്നു. അല്‍പ്പം ക്ഷോഭത്തോടെ ഞാന്‍ ദൂരെയുള്ള അനുജനെ വിളിച്ച് “അവരോടു താഴേക്കു പോകാന്‍ പറയൂ “ എന്നു ആവശ്യപ്പെട്ടു. കയ്യെടുത്ത് ആംഗ്യം കാണിക്കുന്നതിനിടെ ഒരു നിമിഷം എന്‍റെ ബാലന്‍സ് നഷ്ടപ്പെട്ടു. ട്യൂബ് തെറിച്ചു പോയി. ഞാന്‍ വെള്ളത്തിലേക്ക് വീണു.

    ഞാന്‍ നേരെ നില്ക്കാന്‍ നോക്കി. പറ്റുന്നില്ല. പുഴയ്ക്ക് നല്ല ആഴം. എനിക്കു നീന്തലറിയില്ല. ശ്രീമതിക്ക് നീന്തലറിയാം. അവര്‍ പക്ഷേ അമ്പത് മീറ്ററെങ്കിലും ദൂരെയാണു. ഞാന്‍ സര്‍വ്വ ശക്തിയുമെടുത്ത് മുകളിലേക്കു തുഴഞ്ഞു. പൊങ്ങാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. ഇതിനിടെ ഞാന്‍ ഒരു കവിള്‍ വെള്ളം കുടിച്ചു. ആരെങ്കിലും വന്നു രക്ഷിക്കുന്നതുവരെ വെള്ളം കുടിക്കാതിരിക്കാന്‍ നോക്കണമെന്ന് മനസ്സ് പറഞ്ഞു. കടിച്ചു പിടിച്ച് ഞാന്‍ വീണ്ടും വീണ്ടും  തുഴഞ്ഞു നോക്കി. എന്‍റെ നീക്കങ്ങള്‍ “റ” ചെരിച്ചു വെച്ചതുപോലെ മാത്രമേ ആകുന്നുള്ളൂ. മൂന്നുനാല് പ്രാവശ്യത്തെ പരാജയത്തിന് ശേഷം പെട്ടെന്നു എനിക്കു മനസ്സിലായി. ഇനി വെള്ളം കുടിക്കാതെ പിടിച്ചുനില്‍ക്കാന്‍ വയ്യ.

                                                                   രക്ഷകന്‍

    “വടിയാകാന്‍ പോകുകയാണല്ലോ” എനിക്കു ചിരി പൊട്ടി. വെപ്രാളം ഒന്നുമുണ്ടായില്ല. സത്യത്തില്‍ എനിക്കു ചിരിയാണ് വന്നത്. അവസാനമായി ഒന്നുകൂടി ശ്രമിക്കാന്‍ തയ്യാറായി. സര്‍വ്വ ശക്തിയും സംഭരിച്ചു ഞാന്‍ മുകളിലോട്ടു പൊങ്ങാന്‍ ശ്രമിച്ചു. പറ്റിയില്ല. പക്ഷേ കൈ ട്യൂബില്‍ തൊട്ടു. ട്യൂബ് എവിടെയുണ്ടെന്ന് മനസ്സിലായി. അടുത്ത ശ്രമത്തില്‍ ട്യൂബില്‍ പിടുത്തം കിട്ടി. ചരിഞ്ഞ ട്യൂബും ഞാനും ഒന്നുകൂടി വെള്ളത്തിലേക്ക് താണു. പക്ഷേ അടുത്ത ശ്രമത്തില്‍ തല വെള്ളത്തിന് മുകളില്‍ ഉയര്‍ത്തിപ്പിടിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു.

    ഞാന്‍ വെള്ളത്തില്‍ മുങ്ങിയത് കണ്ടു എല്ലാവരും എന്നെ രക്ഷിക്കാനുള്ള ശ്രമത്തിലാവും എന്നാണ് കരുതിയത്. പക്ഷേ കൂടുതല്‍ പേരും  ഞാന്‍ അപകടത്തില്‍ പെട്ടത് അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. കുറെ അകലെയുള്ള ശ്രീമതി മാത്രം എന്നെ നോക്കി നില്‍പ്പുണ്ട്. എന്നെ രക്ഷിക്കാന്‍ ഭാര്യ പോലും എത്തിയില്ലല്ലോ എന്ന നിരാശ പെട്ടെന്നു മനസ്സില്‍ കുമിഞ്ഞുകൂടി. എന്തിനാണ് രക്ഷപ്പെട്ടത് എന്നുപോലും തോന്നി. ഞാന്‍ പതുക്കെ തുഴഞ്ഞു  ആഴം കുറഞ്ഞ സ്ഥലത്തു വന്നു നിന്നു. നീന്തി അടുത്ത് വന്ന ശ്രീമതിയോട് “എന്നെ രക്ഷിക്കാന്‍ നീ പോലും ശ്രമിച്ചില്ലല്ലോ” എന്നു പരിഭവം പറഞ്ഞു. അവള്‍ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ചോദിച്ചു “എങ്ങിനെയാണ് രക്ഷപ്പെട്ടത്?”

    ഞാന്‍ ട്യൂബില്‍ നിന്നു തെറിച്ചു വീഴുന്നതും മുങ്ങി താണതും അവര്‍ കണ്ടിരുന്നു. അപകടത്തില്‍ പെട്ടെന്നു മനസ്സിലായി. അത്രയും ദൂരെ നീന്തി വന്നു രക്ഷിക്കുന്നതെങ്ങിനെയെന്ന് വെപ്രാളപ്പെട്ടു നോക്കുമ്പോഴാണ് വനത്തില്‍ കന്നുകാലി മേയ്ക്കുന്ന പയ്യനെ കണ്ടത്. അവനോടു തെറിച്ചുപോയ ട്യൂബ് എന്‍റെ അടുത്തേക്ക് അടുപ്പിച്ചു കൊടുക്കാന്‍ ആവശ്യപ്പെട്ടു.ആ കുട്ടി പുഴയിലേക്ക് എടുത്തുചാടി ട്യൂബ് അടുപ്പിച്ചു തരുകയായിരുന്നു.ഞാന്‍ ഒരു നിമിഷം എന്‍റെ രക്ഷകനെ നോക്കി. അവന്‍ എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നു. കൃതജ്ഞതയുടെ ആ നിമിഷങ്ങളില്‍ എന്‍റെ നാവില്‍ നിന്നു വാക്കുകളൊന്നും വന്നില്ല.

    ഇരുപത്തിമൂന്നു വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോളും മനസ്സില്‍ ഒരു നേരീയ ചിരിയാണ് വരുന്നത്. ഒരു പക്ഷേ വെള്ളം കുടിച്ചു മുങ്ങിത്താണിരുന്നെങ്കില്‍ ചിരി മാറി വെപ്രാളപ്പെടുമായിരിക്കാം. ആര്‍ക്കറിയാം. ?

www.vettathan.blogspot.com